Achter het draaideurtje van de supermarkt doemt ze op. Ze staat te twijfelen bij het groentenvak, pakt een kleine bloemkool, ruilt hem in voor een grotere, bekijkt hem nogmaals, plukt een paar koolbladeren af en legt hem alsnog terug. Achter haar plastic brilletje fonkelen twee guitige ogen die op zoek zijn naar de mijne. Beet!
- Weet u misschien welke dag het vandaag is? vraagt ze.
Ik heb me op de vraag voorbereid, dat doe ik direct als ik haar steile spierwitte haar ontdek tussen de paprika’s en de druiven. Buiten vermoedde ik al haar aanwezigheid, de fiets stond pontificaal geparkeerd tegen de boom voor de supermarkt. De twee leren fietstassen puilden uit met eerder gedane boodschappen.
-Woensdag, zeg ik.
- O, dan heb ik nog alle tijd, zegt ze met een glimlach.
Ze pakt een tros bananen en legt hem op de weegschaal. Ik hoop dat mijn karretje niet piept, mijn hakken niet te hard klikken, ik haar op mijn tenen geruisloos aan de achterkant kan passeren om mijn eigen boodschappen te doen. Dan draait ze zich om, houdt mijn boodschappen karretje met haar tanige hand tegen en vraagt:
-Weet u hoe oud ik ben?
Ik weet het, ik weet het zeker al twee jaar.
- Mag ik raden, vraag ik, negentig.
- Tweeënnegentig, zegt ze triomfantelijk, tweeënnegentig en ik fiets nog elke dag, kijk maar, en ze wijst met een trillende vinger naar het zwarte vehikel dat tegen de beuk staat geparkeerd.
- Verleden week was ik bij de dokter en die zei, mens wat ben jij nog actief en met dat hartje van je is ook nog alles in orde. Ja, twee jaar geleden ging het even mis, toen hebben ze me naar het ziekenhuis gebracht. Ik moest twee dagen blijven. Het was heerlijk, net een hotel en een prachtig uitzicht over de stad. Maar ja, ze houden daar tegenwoordig geen kostgangers.
Maar, mag ik u iets vragen? Weet u misschien welke dag het vandaag is?
- Woensdag, zeg ik.
- O, dan heb ik nog alle tijd en ze weegt zorgvuldig haar bananen voor de tweede keer af.
Cilja Zuyderwyk, 2011
